18 juni 2018

Zingen in mijn Rolstoel

Toen het tien jaar geleden ineens ophield met mijn lijf en ik permanent in de rolstoel kwam, wist ik zeker dat ik NOOIT meer op een toneel zou staan. ‘Geen gezicht’, dacht ik, ‘kijkt het publiek dan naar mij of naar een gehandicapte cabaretier’. Daar had ik MOOI GEEN ZIN IN!                               .

Zondag heb ik een solo gezongen in Wijkcentrum ‘de Erker’, tijdens een muziekmiddag van de muziekschool. Ik was de laatste, reed naar voren, pakte de microfoon en keek mijn publiek aan. Ik vertelde iets over het nummer dat ik ging zingen, keek om naar Simone mijn pianiste en zei; ‘Maestro, ben je zo ver?’ Het publiek lachte en uit de piano stegen warme klanken op. Het werd stil. Ik zette in en het plezier van het zingen kwam tegelijk met de tonen mee naar buiten en overspoelde het publiek. Doodstil waren ze.

Ik zat daar en was mijn stoel totaal vergeten. Wat een jaar ‘gekkenhuis’ en eindeloze therapieën niet voor elkaar hadden gekregen, lukte daar in het wijkcentrum helemaal vanzelf.

Al tien jaren lang ga ik bewust achteraan staan, me schamend voor wie ik geworden ben. In het koor doe ik dat ook. Ik sta op geen enkele foto. Maar het maakt helemaal niet uit dat ik in dat ‘klote-karretje’ zit. Ik kan verdomme gewoon goed zingen en dat klinkt zittend net zo goed als staand.

Nu nog een maniertje vinden om dat piano-pedaal te bedienen en dan kan ik mezelf weer begeleiden. En het is heel normaal om zittend piano te spelen.

Bedankt Annelies en Simone,

Willy